Wednesday, January 21, 2009

siirimsi 2

Ve zamanin zamansizliginda caldigim her kapi, actigim her odada ayri bir ben var biliyorum
Dusuyorum soguk sert ruzgarlara uzaklarda senin sesin hic olmadigi kadar yabanci bana
--gel—diyorsun –buradayim—gozlerim karanliktan gun isigina gecerken gibi ki kor
hangi kara gunde kalmisti ruhum ve ne zaman yitirmistim benligimi
kac zaman gecti hala bos odalara bakiyorum belki anilar evet onlari unutmamaya calisiyorum
surada ki kanepede oturup televizyon izliyordun elinde yeni aldigin kitabin kimbilir hangi masal alemine goturmustu seni…
soguk..cok soguk burasi, ellerim artik yoklar
kalbimi sıkıstıran bu aci ne zaman sona erecek
bir hatira var gozumun onunde, sanki gercek gibi o kadar canli, bana verdigin ilk hediyeyi hatirliyor musun o gundeyim simdi, elime tutusturmustun acemice
bir kar kuresi icerisinde sen ve ben dansediyoruz masal aleminde, bulutlarin olduresi yumusakligi var ve uzerimize yagan kar
mutluyuz guluyoruz bir melodi eslik ediyor dansimiza
ve kurenin icindeki bizde gozlerimiz
sonra yine soguk duvarlar,
yanlizligin kucaginda oturuyorum saclarimi oksuyor
–uzulme diyor ikimiz cok mutlu olacagiz—bir cocuk gibi boyun egiyorum soylediklerine ve gozlerimi kapadigimda kulaklarimda yine o melodi ve ben artik o odada degilim
gecmisin sokaklarinda yuruyorum
kaybolup, bulunmamak üzere…
Yonca
20/01/2009

2 comments:

Anonymous said...

kaybolma!
bulunmamak üzere..
anla ki! sonu yok yalnızlığın..

Nagish

mom said...

:)kaybolmam
senin gibi bir arkadasim var benim

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails